Prolog "Czy ja nie mogę znać kogoś normalnego?"

 Kuba

-Łukasz, szybciej!- pospieszałem mojego przyjaciela. 

   Siedzimy właśnie z Lewym w salonie Piszcza. Za godzinę przylatuje moja siostra ze swoją przyjaciółką. A tych dwóch oczywiście musi ze mną po nie jechać. 

    Irmina - Przez wiele lat byliśmy bardzo blisko. kocham ją, ale czasem działa mi na nerwy. Dobra, dobra. Kibicuj sobie komu chcesz ale nie gadaj o tym cały czas. Rita - nie znam jej tak dokładnie, ale wieże jest przeciwieństwem mojej siostry. Sport, a tym bardziej piłka nożna nie interesują jej wcale. Ciągle tylko chodzi ze słuchawkami na uszach i jest nieobecna. Ale jak widać przeciwieństwa się przyciągają...

- Możemy jechać. - w salonie pojawił się Piszczu. 

- Wreszcie. - weszliśmy na zewnątrz. Już prawie wsiedliśmy do mojego samochodu, gdy Lewy wpadł na pomysł . 

- Ej, chwila. Jedźmy Oplem, będzie śmieszniej. 

 Najpierw z Łukaszem wybuchnęliśmy śmiechem. 

- Ale to nie jest taki zły pomysł. - Łukasz jak widać opanował się po chwili. 

- Niech wam będzie, ale szybko i siadamy tak jak w reklamie. 

Po pół godzinie przebijania się przez miasto byliśmy już na miejscu. 

- Ja idę, po dziewczyny.  a wy zostajecie tutaj. - powiedziałem. 

- Tak jest panie kapitanie!- odparli równo i wybuchnęli śmiechem. I na co ja liczę ? Czy nie mogę znać kogoś normalnego? 

   Skierowałem sie prosto na terminal. 

 Dziewczyny już tam są  .. Ale jak to?... Chyba niczego nie pomyliłem?... Ugh. i Jeszcze ci dwaj się za mną włóczą. 

______________________________________________________________________________

Witam. Taki krótki prolog na początek. Mam nadzieje, ze zachęci was do dalszego czytania.