Rozdział 26 "O nas"

 Irmina

- Gdzie mnie porywasz? - spytałam, gdy opuściliśmy dom Reus'a. 

-Nie wiem, czy mogę Ci powiedzieć. W końcu to porwanie.- powiedział i postawił mnie z powrotem na ziemi.
- Za ciężka jestem? - zaśmiałam się

- . 

- Tego nie powiedziałem. - chwycił moją dłoń. 

Po godzinnym spacerze dotarliśmy do domu Mats'a. 

- Przyniesiesz mi wody? - spytałam siadając na kanapę. 

- Jasne. - zniknął na chwilę w kuchni - Wszystko dobrze? - podał mi butelkę wody mineralnej. 

- Tak. Muszę się po prostu napić. - Mats usiadł obok mnie, a ja natychmiast wtuliłam się w niego. - Co będziemy ciekawego robić? 

- Ja mam zamiar przesiedzieć tak cały dzień. - powiedział i jeszcze mocniej mnie do siebie przygarnął. 

- Świetny pomysł. - uśmiechnęłam się. 

- Kocham Cię najbardziej na świecie. - szepnął po chwili.

- To już wiem. - uśmiechnęłam się. - I ja Ciebie też. 

- A chciałem Cię zaskoczyć. 

- Mnie się nie da zaskoczyć kochanie. To ja zaskakuje. - pocałowałam go. 

- Jak to mają być takie niespodzianki to proszę częściej. - powiedział szczerząc się. 

- Chciałbyś. - powiedziałam cicho. 

- Coś mówiłaś? Czy mi się wydawało? 

-Wydawało Ci się. - pogłaskałam go po policzku.

.Czy takie spędzenie większości dania na kanapie musi się znudzić?Nie.

Dla mnie każda chwila spędzona z Mats'em była najlepszą w moim życiu. Po prostu bezcenna. 

Choć nie potrawie, nie umiem zawsze powiedzieć wprost co czuje. Kocham go i jestem z nim cholernie szczęśliwa. 

Czasem nie rozumiem, dlaczego on mnie wybrał. Dlaczego wziął na siebie taką odpowiedzialność? Wiedział, że jestem w ciąży. Wiedział z kim. Pomimo to potrafił obdarzyć mnie soją miłością. 

Ale czy będziemy razem na zawsze? Czy mój czasem uciążliwy charakter nie będzie go drażnił? Czy za jakiś czas mu się nie znudzę?

- Myślisz o czymś konkretnym? - spytał.

- O nas. - głupio wypaliłam.

- Doszłaś do jakiegoś ciekawego wniosku?

- Może. Ale nic Ci nie powiem. - uśmiechnęłam się. 

Wieczorem zauważyłam, że Mats troszkę przysnął.

No tak. 

Delikatnie wyplotłam się z jego uścisku. Wyłączyłam telewizor. Z szafki wyjęłam jakiś koc, którym okryłam Hummels'a , a sama poszłam się położyć do sypialni. 

Obudził mnie dźwięk sms'a. A nawet dwóch. 

Niechętnie sięgnęłam po komórkę, odczytałam pierwszą wiadomość... od Mario. 

 "Hej. Mam nadzieję, że czujesz się dobrze.

Pozdrów wszystkich ;) "

Druga... nieznany numer.

"Nie dociera do Ciebie, że masz się od nas

odpierdolić? Czy mam Ci to jakoś jaśniej 

wytłumaczyć ?                                        

A. "

To ciekawe. 

Myślałam, że Ann już przeszło. A to znów jakieś pretensje. 

Odpisałam szybko na sms'a Mario ( nie będę się przecież jakąś jędzą przejmowała) i zeszłam do kuchni zrobić coś do jedzenia.

 Ku mojemu zdziwieniu na stole stał już talerz a kanapkami.

-Dzięki miśku.-uśmiechnęłam się i zaczęłam jeść.

-Wiesz, że nie powinienem robić ci tego śniadanka.

-Ależ dlaczego?

-Bo mnie zostawiłaś w nocy. - spojrzał smutno.

-Oj przepraszam. - podeszłam do niego i usiadłam mu na kolana - Wybaczysz? - zrobiłam słodkie oczka. 

- Nie wiem, nie wiem.
- A teraz? - pocałowałam go

.

- Teraz jestem skłonny to przemyśleć. 

- Oj mała. Z kim ty będziesz musiała 18 lat przeżyć. - dotknęłam brzucha. 

- Z nami. - uśmiechnął się Mats i przytulił mnie.


___________________________________________________________________

Jakby ktoś nie zczaił to rozdział zaczął się mnie więcej w momencie, w którym skończył się mój ostatni xdd

Mam nadzieję, że wam się podoba :D
Przyznam, że ostatnio trochę gorzej idzie mi wyszukiwanie gifów i zdjęć do rozdziałów xdd

Mam prośbę :D
Klikniecie lubię to? https://www.facebook.com/opowiesciLoveIsabell

Isabell Clearwater & LoveBvB ♥