Rozdział 30 część 1 "(...) z przyklejonym uśmieszkiem na twarzy ..."

*5 stycznia 2014*

Irmina

- Wszystkiego najlepszego Skarbie. - od razu po przebudzeniu Mats zaczął składać mi  życzenia - Wszystkiego o czym tylko zamarzysz. Szczęścia. Żeby wszystko w twoim życiu było idealne...- chciał mówić dalej. 

- Dziękuje Kochanie. - przerwałam mu.

- Ej, miałem jeszcze przygotowany ciąg dalszy. - oburzył się.

- Oj.. Ale mi wystarczy, że po prostu tu jesteś. - pocałowałam go. 

Za oknem dopiero zaczęło się rozjaśniać, więc nie wychodziliśmy z łóżka. 

Dopiero, gdy usłyszeliśmy krzątających się Kubę i Agatę postanowiliśmy się ruszyć. 

Szybko się ogarnęliśmy i zeszliśmy do kuchni. 

Kubuś i Agata od razu złożyli mi życzenia. Następnie panowie udali się do salonu, a ja z Agatą rozmawiałyśmy o dzisiejszym popołudniu. 

Postanowiłam zaprosić kilka osób na swoje urodziny. Małe kameralne przyjęcie. Wszystko odbędzie się w domu Mats'a. Pojawią się oczywiście Kuba i Agata, "najnowsze narzeczeństwo" Rita i Marco, Piszczkowie, Marcel z Jenny. Mimo tego, że wszyscy mi odradzali zaprosiłam również Mario i Ann. Nie wiem czy dobrze postąpiłam, ale podjęłam to "ryzyko".

- Kochanie ja już pójdę. - Mats wrócił do kuchni - Zobaczymy się później. - ucałował mnie w czoło.

Około godziny 15 powoli zaczęłam już się szykować na przyjęcie. Rita miała wpaść, żeby pomóc mi się przygotować. 

- Cześć Ir. - przyjaciółka wreszcie się pojawiła - Jak się czujesz? 

- No hej. - uśmiechnęłam się - A dzisiaj bardzo dobrze. 

Rita stanęła przed moją szafą i zaczęła się zastanawiać w co mnie dziś wcisnąć. 

W końcu udało jej się coś wybrać. 

- Nooo. Wyglądasz świetnie. - pochwaliła mnie.

- Dziękuję. A ty w co się ubierasz? 

- Zaraz zobaczysz. Mam ze sobą ciuchy. - wskazała na torbę. 

- To dalej. Przebieraj się.

Od razu po Nowym Roku, Rita przeprowadziła się do Marco. Kuba stwierdził, że "no nareszcie", a teraz już niecierpliwie czeka aż ja mu wyfrunę. 

- Ir, my z Kubą już jedziemy. Pojedziesz z Marco i Ritą? - pojawiła się Agata. 

- Jasne. - odpowiedziałam - Do zobaczenia. 

Kilka minut później Rita pojawiła się już ubrana i umalowana. 

- Możemy już jechać? - zniecierpliwiony Marco zaczął nas popędzać. 

- Oczywiście Rozczochrańcu. - zaśmiałam się. 

Rita uparła się, że Reus musi mi pomóc zejść po schodach. Koch na prawdę bardzo się o mnie troszczy i martwi. Choć pewnie chciałaby być w takim stanie jak ja, ponieważ uwielbia dzieci. 

Na miejsce dojechaliśmy bardzo szybko. Reus jakby mógł to by chyba z prędkością światła jeździł. 

- Nie tak szybko. - zatrzymała mnie Rita, gdy wysiadałam z samochodu - Poczekasz tu jeszcze chwile. - zostałam umieszczona z powrotem w samochodzie. 

Rita i Marco udali się w stronę domu, z którego po chwili wybiegł Mats. 

 - Cześć Kochanie. - pomógł mi wysiąść - Przepraszam za to. Ale to tylko i wyłącznie pomysł Rity.

- Tak myślałam. Ale już możemy iść?

- Jasne. - nachylił się i mnie pocałował. 

Po wejściu do domu zostałam przywitana wielkim tortem. Specjalnie dużym, bo jak to wyjaśnił Marcel bał się, że sama mogę zjeść mniejszego i dla reszty nie starczy. 

Każdy z obecnych złożył mi życzenia. Ostrzegałam, że jeśli ktokolwiek przyniesie jakiś prezent to samodzielnie go wyrzucę z przyjęcia, więc obyło się bez tego. 

Trochę zdziwiła mnie postawa Ann. Była bardzo... miła? Aż za bardzo. Może, dlatego że większość osób starała się ją mieć na oku. 

- Rita, podasz mi coś do picia? - spytałam przyjaciółkę, która akurat siedziała obok mnie. 

- Tak myślałam, że będziesz chciała pić i nalałam Ci soku. - Ann z nadal z przyklejonym uśmieszkiem na twarzy podała mi szklankę. 

- Dziękuję. - upiłam trochę. A Ann odwróciła się i odeszła z drugą szklanką w ręku.

Agata

Przez cały czas wszystko toczyło się z dobrej atmosferze. Najważniejsze, że Irmina była szczęśliwa. 

Cały czas starałam się obserwować Ann. Nigdy nie będę do niej przekonana. 

Stałam rozmawiając właśnie z Jenny i Ewą, gdy wszyscy usłyszeliśmy krzyk Irminy.

- Rita! Pomóż!!

______________________________________________________________________

Hmm.. właściwie nie wiem czemu podzieliłam ten rozdział na 2 części. 

Ale może tak będzie lepiej. 

Tylko nie zabijajcie. 

Dagrasia i Sylwia dziękujemy Wam bardzo za komentarze pod ostatnim postem ♥♥

Pozdrawiamy! :)