Rozdział 50 "(...) jesteś idiotą."

Irmina 

Rita poprosiła Marco aby odwiózł mnie do domu. Wolałabym się przejść albo w ogóle dzisiaj nie wracać, ale dzisiaj nie miałam siły się z nią kłócić. Może przynajmniej szybciej znajdę się w domu i położę kończąc ten dzień.

- Dziękuje Marco. - westchnęłam, gdy dojechaliśmy na miejsce. 

- Nie ma za co. I nie przejmuj się, wszystko się ułoży. - uśmiechnął się krzepiąco. 

W domu nie zastałam Matsa. Na stoliku w salonie leżała tylko karteczka z informacją, że powinien wrócić jutro. 

Może nawet lepiej, że go nie ma....

Nadal nie rozumiem jak mógł tak myśleć. Przecież to głupie. 

Ale z drugiej strony... Może ja za ostro zareagowałam. Powinnam z nim porozmawiać a nie...

Ugh.

Obudziły mnie odgłosy... skomlenia psa?! 

Otworzyłam oczy i uniosłam się delikatnie. Dzięki ucichły.... Upadłam z powrotem na poduszkę zamykając oczy. 

Znowu...

Po raz kolejny podniosłam się.  Z mojej prawej strony zobaczyłam wdrapującego się na łóżko szczeniaczka. Maluszek próbował kilka razy i w końcu poddał się kładąc obok. 

- Co tu robisz słodziaczku? - chwyciłam pieska i położyłam na łóżko. 

Szczeniak miał, a właściwie to miała, przymocowaną do obroży karteczkę zwiniętą w mały rulonik. Rozwinęłam to.

"Wybacz temu idiocie, który siedzi na dole. 

Nie chciał cię zranić i bardzo przeprasza."

- Mówisz, że mam mu wybaczyć? - uśmiechnęłam się. 

Samojed* wydał z siebie jedno wesołe szczeknięcie czym spowodował mój śmiech. 

To jest słodkie. Ten głupek kupił mi psa na przeprosiny. 

Na prawdę się wszystkim przejął. Tylko jak wpadł na taki pomysł....

-Dobra mała, idziemy zobaczyć co się dzieje u pana. - zeskoczyłam z łóżka. Piesek udawał się cały czas za mną, gdy wychodziłam z sypialni i zaczęłam schodzić na dół. 

Starałam się cicho zejść do salonu. 

Mats siedział na kanapie. Powoli podeszłam tam i usiadłam obok niego. 

- Cześć. - szepnęłam i ułożyłam głowę na jego ramieniu. 

- Przepraszam - powiedział i chwycił moją dłoń - Nie chciałem żeby to tak głupio zabrzmiało i tak wyszło... Jestem idiotą...

- Ja też przepraszam. - powiedziałam, gdy zamilkł na chwilę.

- Ty?

- Tak.  Chyba nie powinnam tak reagować. Powinnam jakoś może spokojnie z tobą porozmawiać a nie kierować się jakimiś negatywnymi emocjami. - mówiłam - Ale tak, jesteś idiotą. - zaśmiałam się. 

Siedziałam wieczorek w  ogrodzie obserwując pieska, który biegał gdzie popadnie.  W pewnej chwili pojawił się obok mnie Mats. 

- Skąd ty wziąłeś tego psa? - spytałam. 

- Początkowo miałem plan znaleźć jakiegoś w schronisku, ale przypomniałem sobie, że znajomy ma hodowlę Samojedów. - przytulił mnie mocno - Podoba ci się? 

- Jest cudowna. Dziękuję.

- Nie masz za co. - ucałował mnie w czoło, a ja wtuliłam się w niego jeszcze mocniej - Wiesz jak ją nazwiesz? - spytał.

- Nuka. - uśmiechnęłam się. 

- Dlaczego tak? 

- Jak byłam mała miałam psa który się tak wabił. - westchnęłam - I Rita też miała kiedyś Nukę. Ale oby dwie straciłyśmu nasze pupilki. 

- Czyli to takie oddanie czci? - zaśmiał się.

- To nie jest śmieszne. - szturchnęłam go. 

- Dobrze, dobrze. Przepraszam. Idziemy do domu? Trochę chłodno się robi. - wstał. 

- Chodźmy. -  Mats pomógł mi się podnieść.  Zawołałam Nukę i weszliśmy do domu. 

______________________________________________________

Rozdział może chociaż wam się spodoba bo moje nastawienie średnio xd

5 komentarzy = następny rozdział

Samojed -rasa psa