Rozdział 61 "Zadzwoń!"

Rita

Nie wiedziałam, co mam robić. Uznałam, że wyjazd do Polski dobrze mi zrobi. Chciałam jechać do rodziców, ale pomyślałam sobie, że nie mogę ich niepokoić. Postanowiłam, że odwiedzę starą znajomą - Monikę. 

Z samego rana były korki, zła pogoda, i opóźnienia na lotnisku. Zanim znalazłam się pod adresem Moniki był już wieczór. Nie wiedziałam jednak czy nadal jest on aktualny, ponieważ nie widziałyśmy się dobre 5 lat. No ale.. Co ma być to będzie. 

Stojąc pod drzwiami zaczęłam myśleć, co jej powiedzieć. Czy mnie pamięta, czy mnie pozna, czy pozwoli mi wejść do środka... Te i wiele innych pytań krążyło w mojej głowie. 

Zapukałam. 

Raz.
Drugi. 

Zwątpiłam w to, że ktoś otworzy. 

Chciałam się wycofać, aż nagle drzwi otworzył mi młody chłopak. Myślę, że to jej brat. 

- Witam. - odezwałam się. 

- Dobry wieczór. - odpowiedział. 

- Czy zastałam Monikę Krawczyk? 

- Ona już tu nie mieszka... - stwierdził. - ...ale mogę podać pani jej aktualny adres. 

- Byłabym wdzięczna. - uśmiechnęłam się. 

Chłopak poszedł po długopis i kawałek kartki. 

Podziękowałam i udałam się pod wskazany adres. 

Miejsce docelowe znajdowało się na drugim końcu miasta. 

Dotarłam bez problemu. 

W oddali ujrzałam piękny, jednorodzinny domek. 

Zadzwoniłam dzwonkiem. 

Usłyszałam krzyki dzieci. 

Moim oczom ukazała się postać znajomej z dwójką dzieci - chłopcem i dziewczynką. Byli do siebie bardzo podobni. Być może mieli 3 lata. 

- Cześć. Poznajesz mnie? - wydukałam.

- Rita?? - zdziwiła się. 

- Przepraszam, że tak niespodziewanie... Ale nie wiedziałam do kogo mam się zwrócić... - zaczęłam nerwowo. 

- Co się stało? - zaniepokoiła się. - Wejdź! 

Opowiedziałam jej wszystko. Od wyjazdu do Niemczech aż do dnia dzisiejszego. Gadałyśmy do późna w nocy. Nim zorientowałyśmy się, która jest godzina dzieci oraz jej mąż już dawno spali. Jeszcze trochę a przegadałybyśmy całą noc. 

Pozwoliła mi przenocować. 

Na drugi dzień, Monika zaproponowała, żebyśmy wybrały się na jakiś deser. 

Odprowadziłyśmy więc Zuzię i Adasia do przedszkola, a następnie udałyśmy się do pobliskiej kawiarenki. 

Poradziła mi, abym zadzwoniła jak najprędzej do Marco. 

Ale co ja mu teraz powiem... Tyle nieodebranych połączeń. Wiem, że jest na mnie wściekły, dlatego nie wiem, jak zareaguje na mój telefon.   

- Zadzwoń! - ponaglała mnie Monika. 

- No dobrze... - wyciągnęłam telefon z torebki i wybrałam numer do Marco... 

___________________________________________________________________

Zbliżamy się do końcaaa... ;p

Przepraszamy za tak długą przerwę... :/

Miłego czytania! :D