Rozdział 62 "Byłam bliska euforii."

Irmina

Jak tylko Marco odebrał telefon od Rity od razu na jego twarzy pojawiło się coś w rodzaju ulgi. A po zakończeniu rozmowy musieliśmy z Mario niemal siłą go powstrzymywać aby od razu nie wyruszył do Polski.

Na szczęście zgodził się aby jeszcze jedną noc spędzić w domu jego przyjaciela. I dobrze, bo nie wiem czy dałabym radę tak od razu przetrwać tę podróż. 

Test, po który udałam się w dniu, w którym przybyliśmy do Monachium pokazał dwie kreski. Byłam bliska euforii. Nie zadzwoniłam jednak od razu z tą wiadomością do Matsa. Takich wiadomości nie powinno się przekazywać przez telefon.

Z samego rana wyruszyliśmy z Reusem w drogę do Polski.

- Rita podała jakiś dokładniejszy adres Moniki?- spytałam zakłócając ciszę, która panowała w samochodzie Marco praktycznie od wyjazdu ze stolicy Bawarii. 

- Tak przesłała wiadomość. - westchnął - Dobrze, że to wszystko się już kończy. Jak tylko wrócimy do Dortmundu idę na policję, niech się zajmą tym dupkiem.

- To będzie najlepszy pomysł. Nie może mu to ujść na sucho. - powiedziałam.

- Nie pozwolę na to. 

Chciałam coś jeszcze powiedzieć, ale w tym samym momencie zadzwonił mój telefon.

Mats.

- Cześć kochanie. Przepraszam, że się nie odezwałam, ale z samego rana wyjechaliśmy z Monachium i nie wiedziałam czy cię nie obudzę. 

- Nic się nie stało przecież. - zaśmiał się - Czyli jednak znaleźliście Ritę? 

- Tak jakby... Jedziemy do Polski. Wczoraj się odezwała. 

- Do Polski? - lekko się zdziwił - Ale jesteś pewna tej podróży? Nie czułaś się przecież najlepiej ostatnio. 

- Spokojnie, już jest lepiej. Dam radę. 

- Dobrze. Zadzwoń, jak będziecie na miejscu. I uważajcie na siebie. 

- Jasne. Do zobaczenia niedługo, mam nadzieję.

- Kocham cię.

- Ja Ciebie też. Pa.

Schowałam telefon do torby. Niech to wszystko się kończy. Więcej takich atrakcji chyba nie przetrwam. 

- Zdrzemnij się może trochę. - zaproponował Marco po paru godzinach jazdy - Nadal wyglądasz słabo, a nie chcę cię mieć na sumieniu. 

- Genialnie poprawiasz humor, wiesz? - zaśmiałam się.

- Jakieś talenty mieć trzeba. - stwierdził - Nie powiedziałaś Matsowi? - spytał.

- A czy ty byś chciał, żeby Rita oznajmiła ci taką wiadomość przez telefon? 

- Okej, racja. Na pewno się ucieszy. 

- Spokojnie. Na was też przyjdzie czas. - poklepałam go po ramieniu - A teraz może faktycznie się zdrzemnę. - oparłam się wygodniej na fotelu i zamknęłam oczy.

Nie wiem ile spałam. Obudził mnie głos Marco, oznajmiający, że jesteśmy już na miejscu. Podnosząc się przypomniałam sobie dlaczego nie lubię spać w samochodzie.  

- Irmina... Chyba się boję.  - powiedział Reus, kiedy zbliżaliśmy się pod drzwi domu Moniki.

- Czego się boisz. Bądź facet. Przyjechałeś tutaj odzyskać Ritę, więc się nie maż tylko do boju. 

- No dobra. - odetchnął głęboko. 

Zatrzymaliśmy się przed drzwiami. 

Zapukałam.

Po chwili otworzyła nam Monika.

- O jesteście. - wpuściła nas do środka - Rita jest na w drugim pokoju po lewej na piętrze, 

Jako, że dziewczyna mówiła po polsku musiałam wszystko przetłumaczyć Marco. 

- Idź sam, ja poczekam. - powiedziałam - Macie sobie chyba więcej do wyjaśnienia. 

_______________________________________________________________________

Wreszcie jesteśmy!

Przepraszamy, że rozdziały są rzadko, ale na prawdę jest krucho z czasem...

Ale i tak zbliżamy się do końca  ;)