Epilog cz. 1 " Nie uważasz, że to do mnie nie pasuje?"

Rita

(Kursywą zaznaczyłam wspomnienia)

Spokojnie mogę powiedzieć, że wreszcie zaczynam nowy rozdział w swoim życiu. Cieszę się, że Irmina namówiła mnie, abym pojechała z nią do Dortmundu. Teraz nie wyobrażam sobie mieszkać gdzie indziej. Co prawda rodzice są przez to troszeczkę źli, ale najważniejsze dla nich jest to żebym była szczęśliwa. W końcu mają mnie jedną, chcą dla mnie jak najlepiej i nie jestem o to zła. Cieszę się, że mnie tak kochają…

Moje życie tutaj wywróciło się o 180 stopni. 

Po pierwsze: powoli zaczynam rozumieć te wszystkie zasady w piłce nożnej i nawet mogę stwierdzić, że to nie głupi, a nawet całkiem ciekawy sport. 

Po drugie: mam tu dużo przyjaciół, którzy są dla mnie jak rodzina. 

Po trzecie: Kiedyś bez przerwy słuchałam muzyki… A teraz? Hmmm… Teraz słucham ją z Marco, bo nie widzę świata poza nim. Niemal każdą wolną chwilę spędzamy razem. A kto by kiedyś pomyślał, że będziemy razem… Szczerze to nie mogłam go znieść od początku przyjazdu tutaj. Najpierw ta jego „impreza niespodzianka”, potem wesele Ani i Roberta…  Pamiętam jak tańczyliśmy wtedy pierwszy raz razem.   

I wszystko byłoby świetnie, gdybym to ja nie musiała złapać welonu.
-Schowam się za ciebie, bo nie chce widzieć z kim będę musiała się całować. – zażartowałam i stanęłam za przyjaciółką.
Po chwili wszyscy zaczęli się śmiać. Zapytałam więc kto to.
Nagle zobaczyłam tego blondyna. Boże… Czemu akurat on! Wtem w tle usłyszałam jeden z moich ulubionych starych przebojów – „Hello” Lionel’a Richie’go. Matko co ja mam teraz począć! Nie wiem kto był taki mądry by zniszczyć mi skojarzenia z tą piosenką. Jak ja mam z nim zatańczyć.
Podszedł do mnie i poprosił mnie do tańca. Co ja mam zrobić? Przecież nie mogę mu odmówić, bo powiedzą, że jestem jaką wielką damulką. Biedny Carlos… Muszę go zostawić samego. Szkoda, że to nie on.
Zaczęliśmy tańczyć. Jak na piłkarza tańczy bardzo dobrze, albo to ja tańczę bardzo źle. Jedno z dwóch. Ciężko mi to stwierdzić, ale dobrze mi z nim. Znaczy tańczy się.
W między czasie musiał się też do mnie odezwać.
-Spodziewałaś się że to my będziemy nowymi nowożeńcami? - zapytał z uśmiechem.
-Nigdy w życiu. Miałam nadzieje, że to będzie ktoś inny. – powiedziałam prosto z mostu.
-Bardzo miło mi to słyszeć. – uśmiechnął się.
Nagle piosenka się urwała a cała sala zaczęła krzyczeć „Gorzko! Gorzko!”

Moment, w którym Marco na mnie wpadł, a ja jędza byłam okropnie na niego wściekła.

Siedzimy sobie grzecznie na ławce, kiedy nagle ten idiota wpadł centralnie na mnie.
-Mógłbyś ze mnie wstać? – spytałam po dłuższym czasie jego leżenia na mnie. – Lekki nie jesteś. – dodałam. Miałam nadzieje, że to go zmobilizuje do szybszej reakcji.
-Niech pomyśle… - zaczął się zastanawiać.
-Złaź!! – wydarłam się. Wszyscy zaczęli się śmiać.
-Za buziaka. – spojrzał na mnie chytrze.
No chyba go coś wali!
-Ona ma kogoś… - wtrąciła szybko Irmina.
-Oj… to przepraszam. – podniósł się, wziął piłkę i pobiegł do reszty.

Chwila, w której zaczęłam myśleć poważniej o Marco.

Błądząc tak wzrokiem po zlewającym się widoku jezdni przypomniało mi się to co zrobił Marco i słowa Ir: "Podobasz mu się."
W sumie spotkałam go dopiero być może 5 raz, a ja już mu się podobam, a mało tego wymyśla takie scenki.
I jeszcze musiałam zatańczyć z nim na weselu!! Do jednej z ulubionych piosenek!! Za jakie grzechy!!! I jeszcze to "gorzko! gorzko!" Oczywiście ja chciałam pocałować go w policzek, a on odwrócił głowę i wyszło co innego. Uśmiechnęłam się tylko, bo co
miałam zrobić, chodź nie powiem, że byłam wściekła, bo przyszłam z Carlosem, a on mi tu buziaki daje. To nie było zbyt fair. Jeden plus, że nie pocałował mnie namiętnie. 
W tym momencie coś we mnie pękło... "Tylko nie zakochaj się w drugim" "tylko nie zakochaj się w drugim", powtarzałam sobie.
"Nie mogę!" po pierwsze - nie jest w moim typie. To piłkarz, nie zbyt interesują mnie tacy. Po drugie - poznałam już wspaniałego chłopaka, którego nie dam rady zamienić na kogoś innego.   
-Co Cię tak bardzo śmieszy? - spytałam, gdy ocknęłam się z rozmyślań.
- Podobasz mu się. - powiedziała.

Pamiętam też, jak bardzo wyjątkowe były nasze zaręczyny. Nigdy nie spodziewałam się tego w sylwestra. Ale nie ma to jak zacząć Nowy Rok tak szczęśliwie. 

Lecz nigdy nie zapomnę dnia, w którym Marco mnie uratował. Uratował mnie przed Carlosem, tym przystojniaczkiem co tak mi namącił w głowie. Od tego dnia zaczęłam bardzo doceniać Marco. Czułam się z tym okropnie, że byłam dla niego taka niemiła a on mimo to postanowił mi pomóc.

Co do Carlosa… Za usiłowanie zabójstwa i stalking siedzi w kiciu. Zostało mu jeszcze 10 lat.  Na razie nie chce myśleć o tym co będzie, jeśli wyjdzie na wolność. Trzeba cieszyć się chwilą. 

A Irmina…? Jest teraz szczęśliwa jak nigdy dotąd. Razem z Matsem mają śliczną córeczkę Hanię. Jestem jej matką chrzestną. Mała jest taka urocza. Ma już trzy latka więc postanowiłam, że będzie niosła nasze obrączki do ślubu. Tak. Do ślubu.

-Ritka… Czemu ty jeszcze sukni nie założyłaś! – krzyczy na mnie Irmina. 

- Bbbbb bo ja się bbbboje. – jęczę.

- Ale niby czego?! – uśmiecha się do mnie przyjaciółka. – Przecież kochasz lamowatego, co mnie nadal dziwi, a wiem że tak go kochasz, że żyć bez niego sobie nie wyobrażasz!- próbuje mną potrząsnąć.

- Nie chodzi o to…

- A o co…? – pyta zdziwiona. – A! Publika?!

- No kurde tyle tych ludzi, jak ja mam tam wyjść?! – krzyczę przerażona.

- Ciociuś ne bój się! – Hania podeszła do mnie i przytuliła mnie.

- Jesteś taka kochana. – pocałowałam ją w czółko.

- No dalej… Źakładaj tą sjukienke. – mała podbiega do wiszącej sukni ślubnej, tak bardzo przeze mnie wymarzonej.

Jestem już pod kościołem. Ludzi tłum. Marco czeka na mnie przed ołtarzem. Na szczęście tata wie, że bardzo się stresuję i wiem że mi pomoże.

- Trzymaj się mnie mocno. – szepcze mi tata do ucha. – Wyglądasz wspaniale córciu! – Całuje mnie w policzek.

- Dzięki tato. – uśmiecham się.

- To jak? Zaczynamy? – mruga do mnie okiem. W tle rozpoczyna się marsz weselny.

- Chyba nie mam innego wyjścia. – trzęsę się jak galareta.

Przed nami tyle ławek do pokonania, w każdej po kilka osób. Moja rodzina, rodzina Marco oraz drużyna. Moje nogi się telepią. Wzrok na pewno mam przerażony. W końcu widzę jak Marco się do mnie uśmiecha. Albo nie. On się ze mnie śmieje! Ej no! JA TU SIĘ STRESUJĘ A ON SIĘ ZE MNIE ŚMIEJE! Cham! Ale no kocham go… Co zrobię. Oczu sobie z tego powodu nie wydłubię.

*

- Ogłaszam was mężem i żoną. – rzekł proboszcz. – Możesz pocałować pannę młodą.

Pierwszy oficjalny pocałunek jako małżeństwo. Tak długo na to czekaliśmy. Mam nadzieje, że przez resztę życia będzie również wyjątkowy jak dziś.

-Kocham cię pani Reus. – szepnął mi do ucha Marco.

- Nie uważasz, że to do mnie nie pasuje? – zaśmiałam się.

- Ależ co ty w ogóle mówisz? – oburzył się. – Pasuje idealnie!

Złapaliśmy się za ręce i wyszliśmy z kościoła. Chyba już nigdy go nie puszczę. Przynajmniej przez resztę wieczoru.  

Nic mi już więcej do szczęścia potrzebne nie jest. Czuję się jak księżniczka, mam nawet swojego księcia, a raczej mojego Marco.


____________________________________________________

Ode mnie to by było tyle co do opowiadania.
Dziękuję w swoim imieniu ( współzałożycielka zrobi to w swoim) za wiele miłych, ciepłych komentarzy, które dawały powera do dalszej pracy. Gdyby nie było czytelników nie opłacałoby się pisać, a nie powiem, pisanie tego opowiadania było dla mnie niezwykłym doświadczeniem. Pamiętam jak chciałyśmy pisać do 100 rozdziału hahahaha ale coś nam nie wyszło xD
Tyle lat minęło od prologu. Bardzo dziękuję za to, że udało nam się go tak świetnie rozwinąć i po części go zakończyć bynajmniej z mojej strony, bo to tyle o historii Rity i Marco.
Teraz czekajmy na ostateczną już część epilogu.
Jeszcze raz  DZIĘKUJE, a zwłaszcza Tobie - Isabell Clearwater  <3
Chyba będę za tym tęsknić...
I właśnie teraz uroniłam łezkę! 
ehh...
DZIĘKUJĘ! 

(Okres świąteczny już rozpoczęty więc dodaję taki szybki fotomontażyk) 

Rozdział 64 "Powodzenia"

Irmina

Najchętniej wymazałabym z pamięci ostatnie dni. Nadal nie do końca rozumiem wszystko co się wydarzyło. Nie rozumiem też zachowania Rity, bo pewnie gdyby postąpiła ciut inaczej uniknęlibyśmy choć tych podróży. Jednak to był jej wybór, a ja sama przecież nie wiem jak zachowałabym się w takiej sytuacji.

Na szczęście byliśmy już blisko domu i wyglądało na to, że będziemy bliżej rozwiązania kłopotu.

- Najpierw podwieziemy Irminę, a potem wracamy do siebie. - usłyszałam przebudzając się z kolejne drzemki, w którą zapadłam w trakcie jazdy. 

W sumie tak całkiem wygodnie było jak rozłożyłam się na wszystkich fotelach z tyłu. 

Spojrzałam za okno i zauważyłam, że jesteśmy już w Dortmundzie.

- Kiedy pójdziecie na policję? - spytałam przeciągając się lekko. 

- Myślę, że dopiero jutro. - odezwała się Rita - Chciałabym dzisiaj odpocząć.

- No dobrze, ale lepiej ją Rudy pilnuj. - uśmiechnęłam się lekko.

- Będę. - powiedział - I nie jestem rudy. - oburzył się. 

- Jesteś. - zaśmiała się Rita wysyłając mu buziaka w powietrzu. 

W końcu byliśmy na miejscu. 

- No to dzięki i powiadomcie mnie jutro o wszystkim. - powiedziałam, gdy szykowałam się do opuszczenia auta Marco. 

- Jasne. - uśmiechnął się - A tobie powodzenia w przekazaniu Matsowi tej świetnej wiadomości. 

- O właśnie! - ocknęła się Rita - Przecież miałyśmy coś zrobić!

Dziewczyna wysiadła razem ze mną z samochodu, po czym przytuliła mnie mocno i zaczęła podskakiwać. 

- Na prawdę bardzo się cieszę. - powiedziała jeszcze - Będę ciocią! - pisnęła cichutko, a mi pozostało tylko się zaśmiać. 

Fajnie było widzieć ją taką pozytywną.

Skakałyśmy tak jeszcze przez chwilę, dopóki nie dotarł do nas śmiech dochodzący nieopodal drzwi wejściowych. Natychmiast spojrzałyśmy w tamtą stronę, by ujrzeć Matsa, który stał opierając się o futrynę i nabijając z nas. Obok niego siedziała dumnie Nuka, radośnie machając ogonem. 

- Leć już do niego. - szepnęła mi na ucho przyjaciółka - Powodzenia.  

Jak rozkazała tak zrobiłam. W mgnieniu oka znalazłam się przy Hummelsie i uwiesiłam się na jego szyi. 

- Tęskniłam. - powiedziałam cały czas się uśmiechając. 

- Aż tak? - spytał i również mnie objął, wciągając przy tym do domu.

- Tak. - zaśmiałam się. 

- W takim razie się cieszę, bo ja też bardzo tęskniłem. - uśmiechnął się roześmiał się po czym złożył na moich ustach czuły pocałunek. 

Czułam jak podnosi mnie i powoli kieruje się w kierunku sypialni. 

Leżałam spokojnie na klatce piersiowej Matsa, który delikatnie palcami przeczesywał pasma moich włosów. Było tak sielsko spokojnie, idealnie. Mogłabym tak spędzać całe dnie. 

Spokój przerwał jednak mój telefon dzwoniący gdzieś na parterze. 

- Nie idź. - powiedział Hummels, kiedy chciałam podnieść się z łóżka i przyciągnął mnie mocniej do siebie... O ile w ogóle tak się dało. 

- A jeśli to coś ważnego? - spytałam - Tyle się ostatnio dzieje. 

Powoli zwlokłam się z łóżka i owijając tylko prześcieradłem zeszłam na dół. 

Rita?

Byłam pewna, że jest zbyt zmęczona i po powrocie do domu od razu zaśnie. Postanowiłam oddzwonić wracając spokojnie do sypialni.

- Chciałam tylko wiedzieć, czy już powiedziałaś o wszystkim Matsowi i jak zareagował. - powiedziała natychmiast po tym, jak odebrała połączenie. 

Zaśmiałam się głośno słysząc te słowa.

- Powiedzmy, że nie miałam okazji. - odpowiedziałam tylko.

- Ale jak to nie? Myślałam, że będziesz chciała od... - ktoś, zapewne Marco, starał się zabrać Ricie telefon. 

- Przepraszam się bardzo Ir. - nie pomyliłam się, bo usłyszałam w słuchawce właśnie głos Reusa - Rita stwierdziła, że chce przez chwilę nie myśleć o tym wszystkim co się stało i cały czas gada o tobie i ciąży. Próbowałem ją przekonać, że to zły pomysł, bo pewnie teraz w sobie znany sposób świętujecie tę nowinę, ale się nie dało. -piłkarz próbował wybrnąć jakoś z sytuacji.

Stałam tylko oparta o futrynę drzwi prowadzących do sypialni i nie mogłam powstrzymać śmiechu.

Mats patrzył na mnie wyraźnie nie rozumiejąc co mnie tak bawi.

- Nic się nie stało. - odpowiedziałam krótko - Nie będę się gniewać. 

- Cieszę się. A teraz kończę, bo nie wiem czy przeszkadzam, czy nie. Obiecuje, że do jutra Rita wam nie przeszkodzi. - powiedział jeszcze - Bawcie się dobrze dzieciaczki.  - zakończył połączenie. 

Odsunęłam telefon od ucha cały czas mając wielkiego banana na twarzy. 

- Usłyszałaś jakiś dobry kawał? - spytał Mats.

- Nie. To tylko Rita chciała coś wiedzieć. A Marco próbował ją powstrzymać, bo twierdził, że pewnie nam w czymś przeszkodzą.

- No gdyby zadzwonili trochę wcześniej - również uśmiechnął się szeroko - Wracasz do mnie, czy masz zamiar tak stać w tych drzwiach? - spytał poklepując miejsce obok siebie. 

W szybkim tempie znalazłam się z powrotem na łóżku w pozycji takiej samej jak poprzednio. 

Chyba powinnam zacząć mówić. 

Odetchnęłam głęboko.

- Mogę mieć pytanie? - zaczęłam.

- Jakie tylko chcesz. 

- Co by było, gdybym spodziewała się dziecka? - spytałam.

- Byłbym chyba najszczęśliwszym człowiekiem we wszechświecie. - powiedział bez zastanowienia Mats. 

- W całym?

- W całym.

- W takim razie cieszę się, że znam najszczęśliwszego człowieka w calutkim wszechświecie. przymknęłam delikatnie oczy. 

Po chwili ciszy Hummels gwałtownie się podniósł, co zmusiło także mnie do przybrania pozycji siedzącej. 

- Czy... ty właśnie .. - próbował zadać pytanie, lekko się jąkając.

- Tak, Mats. Chcę ci powiedzieć, że będziesz tatusiem.

Natychmiast zauważyłam jak w jego oczach zaczęły migotać wesołe ogniki i na twarzy pojawił się najszczerszy i najpiękniejszy uśmiech.

- Boże, jak się cieszę. - przyciągnął mnie do siebie zamykając w uścisku - Będę tatą. - szepnął ledwo słyszalnie. 

Chyba nic więcej mi do szczęścia nie było trzeba. 

I byłam pewna, że wszystko potoczy się zupełnie inaczej niż w czasie mojej pierwszej ciąży.

- Kocham cię. - delikatnie się odsunął i powiedział te słowa patrząc prosto w moje oczy - I ciebie też już bardzo kocham kruszyno. - dotknął delikatnie mojego brzucha - Chyba już nie można być bardziej szczęśliwym. - zbliżył się delikatnie i czule pocałował.

Pełnia szczęścia.

____________________________________________________________

Szczęśliwy koniec?

To się okaże, bo przed nami już tylko epilog... A właściwie dwa epilogi!

Przecież były tu dwie historie, dwie główne bohaterki i dwie autorki, nieprawdaż? 

Mam nadzieję, że pisanie epilogów pójdzie nam ciut szybciej :D

Pozdrawiam ❤️

Rozdział 63 "Boję się Carlosa."

Rita

-Rita!! Jak ja się za tobą stęskniłem! - Marco podbiegł do mnie, ucałował i mocno przytulił.
-Marco!! - odwzajemniłam to.
- Dlaczego mi to zrobiłaś?? - zapytał.
-Ja... bałam się że coś ci się stanie. Ja bym sobie tego nie wybaczyła... Tak bardzo cię kocham. -wydukałam.
-Ja ciebie też, ale już więcej tak nie rób! Nie lepiej było mi powiedzieć o tym, a nie od razu uciekać do Polski, hmmm? -pogładził mnie po policzku. - Uciekłaś przede mną?- zapytał łamiącym głosem.
-Ja nie wiedziałam co mam robić... Wystraszyłam się Carlosa. Wolałam żeby już mnie więcej nie widział, a ty żebyś był bezpieczny. -wydukałam przez łzy.
-Błagam cię... Już więcej mi tego nie rób! - poczułam jak ściska mnie mocniej.
-Nigdy więcej! Nie wiem jak mogłam bez ciebie tyle wytrzymać... Ciągle za tobą tęskniłam, a tak bardzo bałam się do ciebie zadzwonić. Nawet nie wiedziałam do kogo mam się zwrócić po pomoc. Bałam się jechać do rodziców, dlatego pomyślałam o Monice. Nie chciałam również ich niepokoić... Boże jak ja się bałam.... - zaczęłam szlochać.
-Już wszystko będzie dobrze. - zapewnił mnie. - Jak wrócimy do domu, pójdę na policję i opowiem co Carlos chciał zrobić. Nie ujdzie mu to na sucho! Jest ostatnim, skończonym debilem!! Cieszę się że nie zrobił ci krzywdy...
-Przepraszam, że musiałeś jechać ze mną aż do Polski. -płakałam.
-Rita... Gdybym musiał, okrążył bym nawet cały świat! Chyba nie wiesz ile dla mnie znaczysz... Chcę być z tobą, dopóki nie pojawi mi się siwy włos na głowie i dłużej, a nawet dłużej i jeszcze dłużej.
-Aż tak długo?? -zapytałam.
-Gdyby było można, chciałbym jeszcze dłużej. Nie mam pojęcia co bym zrobił bez ciebie... Moje życie nie miałoby sensu! Jesteś gotowa żeby wrócić ze mną do domu? -zapytał potulnie. - Boję się Carlosa. -odpowiedziałam. -Jeżeli coś się stanie??
-Ritko moja, nic się nie stanie! Poproszę chłopaków, żeby podjechali pod nasz dom i ocenią czy jest Carlos w pobliżu. Albo lepiej od razu pojedziemy na policję.
-Ale czy od razu go zamkną?
-Nie wiem Rita, ale już ja się o to postaram. -w jego głosie słychać było złość. -Dobra nie mówmy już o nim. Cieszę się że w końcu cię widzę, że jesteś cała i że nie wpadłaś na pomysł żeby pojechać dalej bo dłuższej rozłąki bym chyba nie zniósł... -ucałował moje czoło. -Moja kochana Rita. -trzymał mnie w objęciach, a ja nie chciałam od niego odchodzić. Chciałam żeby ta chwila trwała jak najdłużej.
Zostaliśmy w pokoju jeszcze z dobre pół godziny. Gdy doszliśmy już do siebie (chodzi mi o opuchnięte oczy i tym podobne) udaliśmy się do salonu, gdzie siedziały Monika i Irmina. Widać, że miały sobie tyle do opowiedzenia... W końcu nie widziały się tyle lat.
Podziękowałam Monice za to co dla mnie zrobiła. Gdyby nie ona, nie wiem co by się stało. Obiecałam że jeszcze ją odwiedzę.



-Skoro już jesteśmy w Polsce, nie chcesz jechać do rodziców?- zapytała Irmina.
-Ja myślę że to nie jest najlepszy pomysł...- odparł Marco. -Wszyscy są zmęczeni, zwłaszcza ty Irmina. Mats na pewno chce, abyś była już blisko niego. Tym bardziej w tym stanie.
Marco spojrzał na Irminę wzrokiem, jakby coś przede mną ukrywali.
-W jakim stanie? Coś się stało? -zapytałam wystraszona.
Ich zachowanie było dziwne. Zapytałam więc raz jeszcze o co chodzi...
Minęło kilka sekund a oni nic.
-Czekam z niecierpliwością na odpowiedź! -prawie, że krzyknęłam. -Irmina! Powiecie mi w końcu o co chodzi??
Irmina, że tak powiem siedziała na tylnych fotelach z uśmiechem od ucha do ucha.
-No bo ja... Ja jestem w ciąży! -niemalże krzyknęła z radości.
-O mój Boże! Gratuluję kochana!
Ciężko mi było się odwrócić ale dałam radę. Przytuliłam swoją przyjaciółkę na miarę możliwości i warunków panujących w aucie. Tak bardzo ucieszyłam się z tej wieści.
-Dobra, dobra dziewczyny. Wytrzymajcie jeszcze kilka godzin. Wtedy będziecie się tulić, skakać z radości i co tylko chcecie. Teraz trzeba szybko wrócić do Matsa. On to na pewno umiera z tęsknoty...-pokiwał głową Marco. -Będę musiał go nieźle przeprosić.
-Przecież on nie miał nic do gadania. -odparła Irmina. -Skoro chciałam jechać, nie miał wyboru, musiał mnie puścić! - uśmiechnęła się.
-Jesteś najlepszą przyjaciółką jaką mogłam mieć! -przyznałam.
Zawsze mogłam na nią liczyć.
-A ja nie jestem? -Marco udał smutnego.
-A ty to już w ogóle najukochańszy mężczyzna pod słońcem. - dałam mu buziaka w policzek.
-Emmm... To ja może zadzwonię do Matsa...-odparła Irmina.

____________________________________________

Eh... Idzie to coraz dłużej... Ale historia ma się już ku końcowi! Czy będzie miała ona szczęśliwe zakończenie czy nie, dowiedzie się już wkrótce. :))
Miłego czytania :)))

Rozdział 62 "Byłam bliska euforii."

Irmina

Jak tylko Marco odebrał telefon od Rity od razu na jego twarzy pojawiło się coś w rodzaju ulgi. A po zakończeniu rozmowy musieliśmy z Mario niemal siłą go powstrzymywać aby od razu nie wyruszył do Polski.

Na szczęście zgodził się aby jeszcze jedną noc spędzić w domu jego przyjaciela. I dobrze, bo nie wiem czy dałabym radę tak od razu przetrwać tę podróż. 

Test, po który udałam się w dniu, w którym przybyliśmy do Monachium pokazał dwie kreski. Byłam bliska euforii. Nie zadzwoniłam jednak od razu z tą wiadomością do Matsa. Takich wiadomości nie powinno się przekazywać przez telefon.

Z samego rana wyruszyliśmy z Reusem w drogę do Polski.

- Rita podała jakiś dokładniejszy adres Moniki?- spytałam zakłócając ciszę, która panowała w samochodzie Marco praktycznie od wyjazdu ze stolicy Bawarii. 

- Tak przesłała wiadomość. - westchnął - Dobrze, że to wszystko się już kończy. Jak tylko wrócimy do Dortmundu idę na policję, niech się zajmą tym dupkiem.

- To będzie najlepszy pomysł. Nie może mu to ujść na sucho. - powiedziałam.

- Nie pozwolę na to. 

Chciałam coś jeszcze powiedzieć, ale w tym samym momencie zadzwonił mój telefon.

Mats.

- Cześć kochanie. Przepraszam, że się nie odezwałam, ale z samego rana wyjechaliśmy z Monachium i nie wiedziałam czy cię nie obudzę. 

- Nic się nie stało przecież. - zaśmiał się - Czyli jednak znaleźliście Ritę? 

- Tak jakby... Jedziemy do Polski. Wczoraj się odezwała. 

- Do Polski? - lekko się zdziwił - Ale jesteś pewna tej podróży? Nie czułaś się przecież najlepiej ostatnio. 

- Spokojnie, już jest lepiej. Dam radę. 

- Dobrze. Zadzwoń, jak będziecie na miejscu. I uważajcie na siebie. 

- Jasne. Do zobaczenia niedługo, mam nadzieję.

- Kocham cię.

- Ja Ciebie też. Pa.

Schowałam telefon do torby. Niech to wszystko się kończy. Więcej takich atrakcji chyba nie przetrwam. 

- Zdrzemnij się może trochę. - zaproponował Marco po paru godzinach jazdy - Nadal wyglądasz słabo, a nie chcę cię mieć na sumieniu. 

- Genialnie poprawiasz humor, wiesz? - zaśmiałam się.

- Jakieś talenty mieć trzeba. - stwierdził - Nie powiedziałaś Matsowi? - spytał.

- A czy ty byś chciał, żeby Rita oznajmiła ci taką wiadomość przez telefon? 

- Okej, racja. Na pewno się ucieszy. 

- Spokojnie. Na was też przyjdzie czas. - poklepałam go po ramieniu - A teraz może faktycznie się zdrzemnę. - oparłam się wygodniej na fotelu i zamknęłam oczy.

Nie wiem ile spałam. Obudził mnie głos Marco, oznajmiający, że jesteśmy już na miejscu. Podnosząc się przypomniałam sobie dlaczego nie lubię spać w samochodzie.  

- Irmina... Chyba się boję.  - powiedział Reus, kiedy zbliżaliśmy się pod drzwi domu Moniki.

- Czego się boisz. Bądź facet. Przyjechałeś tutaj odzyskać Ritę, więc się nie maż tylko do boju. 

- No dobra. - odetchnął głęboko. 

Zatrzymaliśmy się przed drzwiami. 

Zapukałam.

Po chwili otworzyła nam Monika.

- O jesteście. - wpuściła nas do środka - Rita jest na w drugim pokoju po lewej na piętrze, 

Jako, że dziewczyna mówiła po polsku musiałam wszystko przetłumaczyć Marco. 

- Idź sam, ja poczekam. - powiedziałam - Macie sobie chyba więcej do wyjaśnienia. 

_______________________________________________________________________

Wreszcie jesteśmy!

Przepraszamy, że rozdziały są rzadko, ale na prawdę jest krucho z czasem...

Ale i tak zbliżamy się do końca  ;)