Rozdział 16 cz.2 „Czy Ty żartujesz sobie ze mnie?”

Mario

-Opowiadajcie co tam u was. – powiedziałem.

- W porządku. – uśmiechnęła się Rita. – Mam nadzieję, że będzie coraz lepiej.

-Różnie to bywa. – wzruszyła ramionami Błaszczykowska.

Zacząłem rozmawiać z Ritą. Dziewczyna jest trochę bardziej otwarta, niż gdy się poznaliśmy. Ale to co się działo w tym samym czasie było dość dziwne. Marco stukał coś na telefonie, po chwili na komórkę Irminy przyszła wiadomość. Ta po odczytaniu jej zmierzyła przyjaciela wzrokiem.

- Mario, czy możemy porozmawiać na osobności? – spytała.

Irmina

Wszystko było w jak najlepszym porządku. Mario szczęśliwy, że go odwiedziliśmy. Cały czas się uśmiechał. Ja miałam jeszcze trochę czasu, żeby przygotować się na rozmowę z Goetze.

W pewnym momencie moja komórka wydała charakterystyczny dźwięk, co oznaczało, że otrzymałam sms’a.

Nadawca: Marco.

Fajnie, siedzi nawet nie dwa metry ode mnie, ale musi wiadomość wysłać.

„Powiesz mu, czy nie? Im szybciej tym lepiej.”

Zmierzyłam blondyna zabójczym wzrokiem, a on tylko się uśmiechnął.

Ale przecież muszę to zrobić.

- Mario, czy możemy porozmawiać na osobności? – wypaliłam.

-Jasne. Marco pójdź z Ritą do ogrodu. – powiedział cały czas się uśmiechając. – O czym chcesz porozmawiać? – spytał, gdy nasi przyjaciele opuścili pomieszczenie.

- No bo…bo… Kurcze, nie wiem jak ci to powiedzieć.

- Spokojnie, przecież nic ci nie zrobię.

Zaczęłam grzebać w torebce.

Mam. Koperta, w którą schowałam zdjęcie USG.

- Co to? – spytał, gdy podałam mu kopertę.

- Sam zobacz.

Mario wyciągnął „papier” z koperty. Gdy zobaczył co było jej zawartością wyraz jego twarzy momentalnie się zmienił.

- Irmina, czy ty żartujesz sobie ze mnie? – spytał cały czas wpatrując się w zdjęcie.

- Chciałabym.

- Urodziny Marco. – westchnął cicho. – Nie wiem co mam ci powiedzieć. Jeśli mogę tak to określić, to jest wina nas obojga. I byłbym dupkiem, gdybym kazał ci usunąć to dziecko. Więc… - nie dokończył. Przerwał mu odgłos uderzania czegoś podłogę.

W wejściu do salonu stała Ann.

Dziewczyna popatrzyła ba bas chwilkę, po czym pobiegła na piętro zamykając z trzaskiem drzwi sypialni.

Mario wstał, chcąc iść za dziewczyną.

- Poczekaj. – zatrzymałam go. – Ja z nią porozmawiam.

Chwilę później byłam już pod drzwiami pokoju, w którym zamknęła się Ann. Bez pukania weszłam do środka.

- Możemy porozmawiać? – spytałam. – Wiem, co pewnie teraz myślisz, ale to nie tak.

Rozmawiałyśmy bardzo długo. Wyjaśniłam jej co i jak. Zrozumiała wszystko. Jest bardzo miła. Później znalazłyśmy kilka wspólnych tematów. 

______________________________________________

Szybko pojawiło się 5 komentarzy pod ostatnim rozdziałem, co nie ukrywam zaskoczyło mnie i Love Bvb. Dziękujemy Wam bardzo <3

Mam nadzieję, że podoba Wam się rozdział. ;)

7 komentarzy – następny rozdział! ;)