Rozdział 17 "Marcuś, zaczynasz mnie zaskakiwać"

Rita

Nie wiem, jak potoczy się ich rozmowa, bo Mario kazał nam wyjść do ogrodu. A miałam wspierać Irminę... Ugh... 

Marco cały czas posyła w moim kierunku dziwne uśmieszki takie... takie słodkie... Awww...

Znaleźliśmy 'ogrodowy wypoczynek' gdzie postanowiliśmy przeczekać moment tej poważnej i jakże ważnej rozmowy. 

- Co ty dzisiaj taki wesoły? - postanowiłam się dowiedzieć.

- No bo tak mi się zachciało. - odpowiedział znowu z uśmiechem. 

Ja tylko machnęłam na niego ręką. 

- W sumie... Skoro jest okazja, jesteśmy sami... - zaczął ciągnąć, a ja zaczynałam się trząść coraz bardziej. - chciałbym ci coś w końcu powiedzieć. 

 Marco

Serce wali mi jak nie wiem! Jak ja mam jej to powiedzieć!? A jak ona nie czuje tego samego co ja do niej? Boje się, ale jeśli tego nie zrobię - nie mam życia - Irmina mnie zabije. 

- Czy to takie ważne, że musimy o tym gadać sam na sam? - spytała trochę jakby przestraszona. 

- No może trochę. - zaśmiałem się, bo co miałem zrobić? - Wiesz... bo ja... - nagle coś mi przerwało... ktoś dzwonił do Rity. 

Kiedy spojrzała w ekran telefonu momentalnie spoważniała, jej wyraz twarzy z wesołego zmienił się w bardzo zdezorientowany, powiedziałbym nawet, że wyglądała na przestraszoną. Jednak nie odebrała połączenia. Wydaje mi się, że odrzuciła je. 

- Coś się stało? - spytałem przejęty.

- Nie nic takiego. - odpowiedziała wymuszając na twarzy uśmiech. 

- Czyli jednak. Przecież widzę. Chcę wiedzieć. 

- Ale to na prawdę nic takiego. 

- Wiesz... Jakoś ci nie wierzę. - skrzyżowałem ręce na piersi. 

- Na prawdę to nic takiego. 

Telefon zaczął dzwonić po raz drugi. 

- Powiesz mi kto to albo nie wrócicie do Dortmundu. - musiałem ją czymś przekupić.

- Carlos. Ten chłopak, w którym rzekomo byłam zakochana do szaleństwa. - wzdychnęła smutno. 

- Daj mi ten telefon. - wyciągnąłem rękę. 

- Nie! 

- Rozumiem, że chcesz się go pozbyć, tak?

Dźwięk dzwonka przestał grać, ale jestem pewny, że zadzwoni jeszcze raz. 

- No tak. 

- Więc jeśli zadzwoni jeszcze raz podasz mi telefon. 

- Nie wiem czy to dobry pomysł...

- Jeszcze nie wiem co powiem, ale obiecuje, że zostawi cie w spokoju. Ewentualnie - jeśli nie uda się przez telefon - osobiście go dopadnę.

Sygnał zaczął na nowo rozbrzmiewać. 

- No dobra. - odpowiedziała niepewnie i podała telefon. 

- Rita! Błagam! Spotkaj się ze mną! Chcę ci to wszystko wytłumaczyć! - usłyszałem błaganie męskiego głosu. 

- Nie jestem pewien, czy chce z tobą rozmawiać. - tylko to mi przyszło do głowy. 

- Z kim rozmawiam? 

- Z jej chłopakiem. Masz ją zostawić w spokoju, rozumiesz?! - chyba trochę za mocno wydarłem się do słuchawki, ale niech wie, że ze mną się nie zadziera.

- Taki leszcz, nie może mi tego zabronić! 

No to mi pojechał...

- Masz racje, nie mogę ci tego zabronić, ale mogę sprawić, że będziesz cierpiał jeszcze bardziej!

(pi.pi.pi)  

- HA! Zatkało go! Jesteś bezpieczna! - nie spodziewałem, że pójdzie tak łatwo. 

- Dziękuje ci! - Rita wstała, podeszła do mnie i pocałowała w policzek. 

Dobrze, że siedzę, bo nogi mam jak z galarety. 

Dziewczyna chyba trochę zawstydziła się, swoim 'wybuchem' radości i prędko wróciła na miejsce. 

Szybko złapałem ją za rękę. 

- Od pewnego czasu cały czas myślę o tobie. W sumie myślę, o tobie odkąd cie poznałem, ale ostatnimi czasy tak bardziej na poważnie... - dziwie się, samemu sobie, że tak świetnie idzie mi ta mowa. 

- Mówisz poważnie, czy to jest żart? - spytała zamieszana.

- A chciałabyś, żeby to było na poważnie? 

- Chcę wiedzieć prawdę. 

- A więc tak, mówię, to bardzo poważnie. 

- Wiesz, że przy tobie czuje się najlepiej... - przyznała odwracając głowę w bok. - Tak wyjątkowo, bezpiecznie...

Złapałem ją za podbródek i pozwoliłem, żeby spojrzała w moje oczy. 

- Nawet nie wiesz, jak cieszę się z tego faktu. - uśmiechnąłem się. 

Wstałem ze swojego miejsca, przyklęknąłem obok niej ciągle trzymając ją za rękę. 

- Czy uczynisz mi ten zaszczyt i zostaniesz moją dziewczyną? 

Nie wiem dlaczego, ale do jej oczu coraz bardziej zaczęły napływać łzy.

- A jak bardzo chcesz, żebym nią została...? 

- Tak bardzo, że nic innego mnie tak nie uszczęśliwi, jak tylko "tak". - zaśmiałem się. 

Ona też. Nareszcie! 

- Tak! 

ha ha! TAK! 

Urwaliśmy się na równe nogi w tym samym momencie. Pocałowałem ją. 

"Marcuś, zaczynasz mnie zaskakiwać", pomyślałem w duchu.

I bardzo mocno przytuliłem podnosząc ją ponad ziemie.   

______________________________________

Nareszcie jest 17 rozdział xD 

Dedykujemy go
Daria S
 oraz
 Daria Poland

z okazji wczorajszych imienin <3 

I jak? Cieszycie się z takiego obrotu akcji? :D 

Mi tam w sumie wszystko jedno, bo i tak humoru mi nikt nie popsuje <3 :D

Kolejny rozdział = 7 komentarzy!