Rozdział 33 "Boję się, że mnie nie będzie tam, kiedy coś jej się stanie…"

Rita

 Początek dnia, taki sam jak każdy – budzę się, spoglądam na śpiącego Marco i zastanawiam się nad naszą przyszłością.

Potem idę załatwić poranne potrzeby, po których wykonaniu szykuję śniadanie. I tak dzień w dzień to samo…

Postanowiłam zadzwonić do mamy, gdyż chciałam dowiedzieć się co z babcią. Kilka dni temu poinformowano mnie, że miała wylew.

- Hej mamo. – witam się przez słuchawkę.

- Cześć kochanie! – odpowiada. – Co tam u was?

- Wszystko dobrze. No a jak tam babcia się czuje? – pytam szybko.

- Lekarz mówi, że jest już coraz lepiej. Jeszcze kilka dni poleży na obserwacji i prawdopodobnie zostanie wypisana.

- Ooo… to wspaniale! – cieszę się.

- Kiedy do nas przyjedziecie?

-Niestety nie tak szybko… Marco ma teraz ważne mecze… Ale spokojnie, przyjedziemy. Ewentualnie przyjadę sama, jeśli Marco będzie bardzo zajęty. – informuję matkę.

 - Dobrze, ale byłoby milej, gdyby i Marco przyjechał. Słuchaj! Tata nauczył mnie w minimalnym stopniu niemieckiego, więc chciałabym sprawdzić swoje umiejętności. – śmieje się do słuchawki, a ja razem z nią.

- No tego się nie spodziewałam! Marco się ucieszy.

-Ja też się bardzo ucieszę. Przepraszam cię córcia, muszę kończyć, bo tata domaga się śniadania.

- Dobrze. Ucałuj go ode mnie. I babcię też. Pa. Całusy!!
- Pozdrów Marco! Kocham cię!

Mama się rozłączyła.

 No popatrz, jak wzięła się do nauki obcego języka!

Nie trwało długo a w kuchni zjawił się Marco. Jak zwykle podszedł do mnie i ucałował moje czoło.

- Masz pozdrowienia od mojej mamy. – oznajmiam narzeczonemu.

- Oo… Dziękuje bardzo. – uśmiecha się. – Dzwoniła?

- Nie, ja dzwoniłam, bo chciałam spytać jak czuje się babcia.

- I jak?

- No podobno jest już lepiej, jeszcze kilka dni zostanie w szpitalu i mają ją wypisać…

- To chyba dobrze… - waha się Marco. – więc czemu jesteś taka jakaś smutna?

- Bo się boję.

- Przecież nie masz czego. Mama sama ci powiedziała, że jest już lepiej, prawda?

-No tak.

-Więc czym się przejmujesz?

- Boję się, że mnie nie będzie tam, kiedy coś jej się stanie… - do moich oczy napłynęły łzy.

Momentalnie podszedł do mnie chłopak i uspokoił mnie.

- Kobieto! Nie martw się na zapas! – przytulił mnie.

- Wiesz, że moja mama zaczęła uczyć się niemieckiego? – chciałam w końcu zmienić temat.

- Serio? – zaśmiał się. – Nareszcie sobie pogadamy.

- Już się boję jakich słówek się nauczyła. – żartuję.

- Na pewno takich, żeby mogła mnie pochwalić. – szczerzy się.

- Ale sobie wlewasz…

- A nie mogę? – całuje mnie w usta. – Co na śniadanie?

- Ja zrobiłam gofry, ale jak nie chcesz…

- Nie no… Oczywiście, że chce.

*

Podczas gdy chłopaki udali się na trening, ja z Irminą wybrałyśmy się do parku pobiegać.

- Boże, jak dawno nie biegałam. – mówię cała zdyszana.  

-  No co ty… - przewraca oczami Ir. – Dalej, dalej!

- Błagam! Odsapnijmy chwilkę. – proszę przyjaciółkę.

- Zgoda… ale góra 5 minut!

- Eh… No dobra…

Usiadłyśmy na ławce.

Nagle mój wzrok przykuwa postać dziewczyny. Pamiętam, że gdzieś ją już widziałam.

Szła z chłopakiem. Trzymali się za ręce.

Ale skąd ja ją znam?

A tak! Przecież ona była wtedy z Carlosem pod kinem. No to już się boje. Skoro ona ma nowego chłopaka, Carlos jeszcze bardziej może mi się naprzykrzać…

- Rita? Wszystko w porządku? – pyta Ir, machając mi przed oczami ręką.

- Przecież mówiłam, że się zmęczyłam. – postanawiam zażartować.

- Dobra, dobra to odpoczywaj, bo zaraz ruszamy.

_______________________________________________

 Tylko 4 komentarze, więc w sumie nie powinnam dodawać rozdziału...
ale dzisiaj Marco ma urodziny więc... :D
Wszystkiego Najlepszego chłopie!! Dużo sukcesów i tak dalej, i tak dalej... :D <3

Więc następny rozdział dopiero za 5 komentarzy!!!