Rozdział 44 "(...) to dla mnie bezsensowne. "

*8 lipca 2014 r*

Irmina

Mundial. Mundial. Mundial.

Turniej trwa w najlepsze a Niemcy idą w nim jak burza. Dzisiaj półfinał z Brazylią. 

Nie powiem dzisiaj sama mam parę obaw ale mam nadzieję, że będzie dobrze. A może Mats znowu coś ustrzeli. Kto wie.

Większość czasu w Brazylii spędzam z innymi partnerkami piłkarzy. Oczywiście Ann omijam szerokim łukiem tak jak i ona mnie.

W 'dniu wolnym', który otrzymali od trenera Loewa piłkarze niemieccy, praktycznie cały czas spędziłam z Matsem.
Miałam też kilka okazji by porozmawiać w moim ojczystym języku z Poldim i Miro Klose.



- Ir ruszaj się. - rankiem do pokoju wpadły Montana  i Lisa - Musimy cię gdzieś porwać.
- Przecież niedługo i tak się zbieramy na mecz. - westchnęłam.
- Nie marudź. Tylko, no musimy cię ładnie ubrać... - powiedziała Lisa.
- A rzeczy które mam uszykowane na mecz są złe?
- Nie. Oczywiście, że nie. - wtrąciła Montana, tylko to właśnie pasuje na mecz a nie na... no na coś innego. Zdążysz się jeszcze pięćdziesiąt razy przebrać.
-No dobra.
Po ponad pół godzinie dziewczyny stwierdziły, że wyglądam już 'według nich bardzo dobrze' i możemy wyjść.
Przed hotelem stwierdziły, że przecież to wszystko ma być niespodzianką i muszą zasłonić mi oczy chustką.
- Chciałabym wiedzieć co tu się dzieje. - westchnęłam.
- Cierpliwości, za chwilę będziesz na miejscu.
Zrobiłyśmy jeszcze kilkadziesiąt kroków i Lisa poprosiła bym się zatrzymała. Usłyszałam jak Mats dziękuje dziewczynom i one odchodzą.
- Czy mógłbyś dla własnego dobra odwiązać to coś co mam na oczach, wiesz że nie lubię jak nic nie widzę. - powiedziałam a on tylko się zaśmiał i spełnił moją prośbę - Od razu lepiej.
Znajdowaliśmy się na plaży w Santo Andre, w brazylijskim stanie Bahia, gdzie 'stacjonowała' reprezentacja Niemiec.
Mats chwycił moją dłoń i zaczęliśmy, początkowo w ciszy, spacerować po plaży.
- No to dowiem się wreszcie o co tutaj chodzi? - spytałam w końcu - Nie żeby coś ale powinno ci zależeć na czasie.  Chyba, że nie chcesz dzisiaj grać.
- No dobrze... - westchnął. Zatrzymaliśmy się i piłkarz uklęknął przede mną - Nie przygotowałem żadnej formułki, bo to dla mnie bezsensowne. Kocham Cię najbardziej na świecie, nie wyobrażam sobie życia z kimkolwiek innym. Irmino, wyjdziesz za mnie?
Mój mózg z prędkością światła analizował wszystko co się właśnie wydarzyło. Przez chwilę stałam jak osłupiała aż w końcu dotarło do mnie to co się właśnie dzieje.
-  Oczywiście, że tak! - wykrzyknęłam.
- Mam nadzieję, że niczego nie poplątałem. - powiedział zakładając mi pierścionek na palec serdeczny prawej dłoni, po czym wstał i czule mnie pocałował.


Po powrocie do hotelu, w którym mieszkałam z resztą wags większość z nich prawie dosłownie rzuciła się na mnie z gratulacjami. Czyli wszystkie wiedziały...
Udało mi się jednak przeżyć. Po wejściu do pokoju zrobiłam zdjęcie i bez żadnych opisów wysłałam je do Rity i Kuby.
To bez wątpienia jeden z najpiękniejszych dni w moim życiu.






Mecz.
Już przed nim byłam w świetnym nastroju. A kto by przypuszczał, że mogę być w jeszcze lepszym. Jednak to co zrobiła reprezentacja Niemiec wprawiło mnie w stan jeszcze większej euforii.

Brazylia została zmiażdżona! Niemcy w finale!


__________________________________________________________
No to kto się spodziewa?
Mam nadzieję, że tego nie spieprzyłam aż tak bardzo...


P.S. Przypominamy o zakładce 'Kontakt'... jeśli macie jakieś pytania, spostrzeżenia, uwagi piszcie :)

Rozdział 43 cz.2 "Chyba sobie tego nie wybaczę."

Rita

6 czerwca

- Życzę powodzenia. - szepnęłam Marco do ucha i przytuliłam go. - Trzymam kciuki! - ucieszyłam się i zaczęłam szukać Ir. Długo nie musiałam wodzić wzrokiem, bo zobaczyłam ją przy Mats'ie.

Ogólnie, tak oficjalnie był to pierwszy mecz, na którym byłam (nie licząc treningów i te pe). Wszyscy (to znaczy Marco i Irmina) byli ze mnie dumni, iż robię "krok na przód".

Zajęłyśmy miejsca (na moje oko był to siódmy rząd). Szczerze nie robiło mi to żadnej różnicy, gdyż i tak nie interesowało mnie to. Wzrokiem szukałam tylko numeru "21", w którym gra narzeczony.
Irmina ciągle coś krzyczała. Raz po raz tłumaczyła mi coś o jakiś "rzutach z rogu" i te pe. Nie ogarniałam jej słów. Zbyt mocno rozmarzyłam się w swoich myślach.
Pierwszy raz oglądałam Marco z trybun, gdy "dawał czadu". Nie znam się, ale moim zdaniem robił to znakomicie! Bardzo było widać, że piłka nożna jest częścią jego życia.
Wstyd mi było, że to dopiero pierwszy mecz, na który dałam się "wyciągnąć". Jakoś od tej chwili zapragnęłam wiedzieć o tym sporcie wszystko! A kto może mi w tym pomóc, jak nie Irmina...? Chciałabym zaimponować Marco.
- Zaraz koniec pierwszej połowy i nadal 0:0?! - dziwiła się Irmina.
- A ile miało być? - spytałam ciekawa.
- Nie wiem... na moje co najmniej 3:0 dla Niemiec.
Ciągle wpatrywałam się w "mój" numerek, gdy nagle zdałam sobie sprawę, że Marco długo nie podnosi się z ziemi. Owszem, wcześniej także miał małe turbulencje, ale Irmina powtarzała: "spokojnie, zaraz wstanie", i uśmiechała się do mnie. Tym razem trwało to stanowczo za długo. Kilkanaście sekund później kuśtykał, podpierając się o dwóch mężczyzn.
- Irmina? Co mu jest? - przestraszyłam się.
- Pewnie na chwilę musi zejść z boiska, żeby dojść do siebie. - powiedziała.
Po chwili na boisku pojawił się jego zmiennik.



- Kochanie!- podbiegłam do niego szybko, nie zwracając uwagi na osoby trzecie. - Wszystko w porządku?
- Chyba nie... - powiedział z bólem.

W szpitalu okazało się, że naderwał więzadła lewej kostki. Podobno rehabilitacja ma potrwać trzy miesiące.
Marco jest załamany! Tak bardzo się cieszył, że pojedzie na ten mundial... Ta kontuzja uniemożliwiła mu spełnienie swojego marzenia! Ciągle mi o tym opowiadał, był taki dumny. Powiedział, że zadedykuje nawet dla mnie bramkę...
Nie wiem, jak to mogło się stać! Jeszcze dobrą godzinę temu dopisywał mu świetny humor! A teraz? Nie wiem nawet jak mu pomóc, jak pocieszyć...
Chyba jestem do niczego... To przeze mnie... Pierwszy raz pojawiłam się na meczu, na którym grał i już takie nieszczęście. Teraz biedak będzie cierpiał przeze mnie...
Chyba sobie tego nie wybaczę.

__________________________________________

2 część rozdziału, także niezbyt długa, ale trudno mi było to opisać :P

tak przy okazji gratulacje dla nowego kapitana i zastępców! :D
 

Rozdział 43 cz.1 "(...) 25 świeczek na torcie!"

Rita

31 maja 2014r.

Tak się fajnie złożyło, że mamy urodziny w tym samym miesiącu. 31 maja odbyła się niewielka "impreza" na cześć naszego Marco - solenizanta, który jest już tak stary, że potrzebował 25 świeczek na torcie! No co zrobisz... Nic nie zrobisz. 

Ogólnie to w sumie, dokładnie rok temu pierwszy raz się zobaczyliśmy, poznaliśmy... To już rok! Szkoda, że nie zaczęłam inaczej tej znajomości... No ale... wyszło jak miało wyjść i jestem z tego powodu szczęśliwa!
Marco nie wiedział, że pojawię się w ten dzień na zgrupowaniu. Z resztą nie miał nawet jak przypuszczać, bo przecież nikogo tam nie wpuszczano. Jednak Mario i Mats postarali się, abym mogła się pojawić i spędzić choć chwilę z narzeczonym.
Trzymając w rękach niewielki torcik (tak na prawdę ledwo co zmieściło się na nim tyle świeczek), szłam za chłopakami, którzy poprowadzili mnie do celu.
Marco stał plecami do mnie, więc długo nie wiedział co jest grane, aż w końcu Kevin, z którym rozmawiał, kazał mu się odwrócić. Solenizant tak się zamachnął, że ręką strącił mały upominek. Ten wylądował do góry nogami na betonowej posadzce. Z torcika została tylko mała plama ciasta. 
- Rita?! - zdziwił się. Jego twarz wyglądała tak, jakby przed chwilą zobaczył trupa.
- Masz szczęście, że ten tort nie wylądował na mnie! - chłodno przeszyłam go wzrokiem. Reszta tu zgromadzonych zaczęła śmiać się z tego wydarzenia, no chyba, że śmiali się z widoku przestraszonego Marco. W dzień jego urodzin nie powinnam być dla niego taka zła, dlatego szybko się uśmiechnęłam dodając - No dobra, może nie poczęstujesz już tym kolegów, ale mimo to wszystkiego najlepszego, skarbie!
Całe szczęście jego wyraz twarzy szybko się zmienił.
- Dziękuje ci! - przytulił mnie i ucałował w czoło. - Przepraszam za ten wypadek, ale nie wiedziałem, że ktoś za mną stoi. - wykrzywił lekko wzrok. - Tym bardziej nie spodziewałem się tu ciebie! Ale teraz bardzo się cieszę! Jak udało ci się tu wejść? - spytał.
- A to już zasługa moja i Mario. - dodał dumnie Mats.
- Widzisz? Oni narobili sobie tyle kłopotu, a teraz nie masz ich czym poczęstować... - dodałam.
- Właśnie! Będziesz musiał nam to jakoś wynagrodzić! - wtrącił Mario.
- Dobra, dobra! Nie stękajcie tak! Nie widzicie, że jeszcze dużo zostało? - Marco wskazał na leżącą na ziemi papkę.
- Yyy... ja podziękuje! - Mats szybko uciekł z miejsca zdarzenia.
- Ja też. - Mario wziął przykład z Mats'a zostawiając nas chwilowo samych.
- Dziękuje, że przyszłaś. - ucieszył się.
- Nie ma za co. Ja też się cieszę, że CZĘŚCIOWO zrobiłam ci niespodziankę. - wyróżniłam prawidłowe słowo.

Kilka minut później, gdy miałam już odchodzić również koledzy zrobili mu małą niespodziankę.

__________________________________________________

Rozdział jest podzielony na dwie części, bo pomyślałam, że może nie chcecie tak długo czekać, ze kolejnym xD

Rozdział 42 "Boje się, że mój mózg tego nie wytrzyma."

22 maja 2014 r.

Irmina

Zostałam dzisiaj obudzona bardzo wcześnie. Jak dla mnie to była jeszcze noc.
Musiałam pożegnać się z Matsem, który wyjeżdżał na zgrupowanie reprezentacji Niemiec przed Mundialem.
- Co będziesz robiła przez najbliższe dni? - spytał.
- W sumie nie wiem. Mam jedno strasznie trudne zadanie, a tak chcę lecieć na kilka dni do Polski, ale nie wiem jak to wyjdzie.
- Jakie to zadanie?
- Muszę dać Ricie kilka lekcji na temat piłki. - powiedziałam poważnie - Tym razem nie powinna się zapierać rękami i nogami tak jak kiedyś. Miałam nadzieję, że przy Marco się trochę podciągnie.
- Oj wydaje mi się, że mają ciekawsze rzeczy do roboty niż uczenie Rity o piłce. - zaśmiał się.
- Zboczeniec. - rzuciłam go poduszką z kanapy.
- Czepiasz się. - uśmiechnął się - No dobra, chyba wszystko mam.
- To teraz zobaczymy się...
- W Brazylii. - dokończył za mnie Mats - Już się nie mogę doczekać.
- Ja też. - spojrzałam na zegarek - Chyba musisz się już zbierać. - westchnęłam.
- Szybko to wszystko przeleci zobaczysz. - usiadł jeszcze na chwilę obok mnie - Uważaj mi tu na siebie i nie rób nic głupiego. - zaśmiał się i przytulił mnie.
- Za kogo ty mnie masz, przecież ja człowiek - Anioł jestem. - również się zaśmiałam.
- Tak, tak. To do zobaczenia niedługo. - pocałował mnie.
- Pa. - odpowiedziałam tylko.
Mats wziął swoje torby i wyszedł.
Ja wróciłam do sypialni. Położyłam się na łóżko i próbowałam znów chociaż na chwilę zasnąć.

24 maja 2014

Siedzimy z Ritą. Postawiłam sobie za najważniejszy cel przekonanie jej choć trochę do piłki. 

W końcu jest narzeczoną piłkarza. 

- Błagam, tylko nie zaczynajmy od jakiś trudnych rzeczy. - powiedziała.

- Nie martw się. Od razu od spalonego nie zacznę. - zaśmiałam się. 

- Od czego?

- Spokojnie, kiedyś do tego dojdziemy. 

Zacznij od prostych rzeczy... Tylko od czego, jak dla niej wszystko jest trudne. 

No to od faktów oczywistych. 

Jedyne co moja przyjaciółka wie, to z ilu zawodników składa się drużyna. Chociaż coś. 

Starałam się jej wpoić, jakich graczy wyróżniamy. 

- Skoro to piłka nożna to dlaczego, ten jeden może łapć piłkę w ręce? 

Kolejne inteligentne pytanie. 

- Nie 'ten jeden' tylko bramkarz. 

I znowu zaczęłam jej wszystko wyjaśniać.

- A może koniec na dziś? - spytała - Boje się, że mój mózg tego nie wytrzyma.

- No dobra, dobra. Ale pamiętaj, że teraz Ci już nie odpuszczę. - uśmiechnęłam się - Zapamiętałaś chociaż na jakiej pozycji gra Marco?

- Tak. Pomocnik, ale jeśli zaszłaby taka potrzeba może zagrać jako napastnik. - wyrecytowała cicho wachając się - Dobrze?

- Zadanie zaliczone. - zaśmiałam się - To co robimy?

- Odpoczywamy? Jesteśmy same, co innego mamy robić. 

No tak. Kuba z Agatą i Oliwkę wybrali się na wakacje. Gdyby lecieli do Polski to poleciałybyśmy z nimi. A tak zostałyśmy w Dortmundzie. 

My same do Polski wybieramy się tylko na 3-4 dni. 

Potem Mundial! 

__________________________________________________________________

Słabo coś wyszło ale może się Wam spodoba :)
W opowiadaniu zbliżamy się do Mundialu oraz... do pewnej niespodzianki :D
A jakiej to zobaczycie ; )


Dziękujemy za wszystkie komentarze < 3